Jadąc przepełnionym pociągiem z Kioto do Osaki, wracam myślami do czasu spędzonego z Yutą, do jakże cennych opowieści o jego ojczyźnie i jej mieszkańcach. Nasz gospodarz mawiał, iż Japończycy charakteryzują się tolerancją w stosunku do innych narodów, ale przecież nie od dziś wiadomo, że już w latach osiemdziesiątych okazywali mocną niechęć w stosunku do gaijin, czyli obcokrajowców.
Trzydziestoletni Japończyk, pracownik administracji na tutejszym uniwersytecie, w szarym garniturze, białej koszuli i czarnych skórzanych butach. Pod ręką trzyma brązową teczkę. Ma kruczoczarne włosy z równo przystrzyżoną grzywką i świeżo ogolonym zarostem. To Yuta. Nasz kolejny gospodarz na japońskiej ziemi wychodzi znienacka z położonego obok stacji kolejowej marketu, wita się z nami delikatnym uściskiem dłoni i kieruje w stronę swojego mieszkania, którego początkowo nie może znaleźć.