Tego samego dnia przed południem docieram do Isfahanu, rzekomo najbardziej spektakularnego, jak mam się w następstwie przekonać, miasta w kraju. Jeszcze w autobusie przed dojazdem na miejsce docelowe jeden z pasażerów pyta krótko dokąd zmierzam. Odpowiadam, iż w Isfahanie odbierze mnie z dworca mój kolega. Prosi o podanie telefonu i dzwoni do mojego hosta w celu umówienia spotkania. Kolejny raz spotykam się z bezinteresowną, ludzką życzliwością.
