Dopada mnie straszne zmęczenie. Całą noc spędziłem na lotnisku. Znowu pogrążam się w marzeniach o ciepłym, przytulnym łóżku. Na takowe luksusy przyjdzie mi niestety jeszcze trochę poczekać, więc nie pozostaje mi nic innego jak uzbroić się w cierpliwość. Ostatnie dni pokazały mi jednak, że wszystkie te udogodnienia nie są mi potrzebne, żeby być szczęśliwym, rozkoszować się procesem poznawczym, zagłębiać się w nową kulturę, poznawać nowych, wspaniałych ludzi.
Tag: islam
Już na samym początku mojej wyprawy po kraju byłem świadomy tego, że będę musiał zmienić czasowo swoje plany. Spowodowane to było przybyciem na miejsce dzień później niż zakładałem. Początkowo chciałem zjeżdżać nad Zatokę Perską, ale jeden dzień to za mało. Będąc zatem w Shiraz postanowiłem, że ostatni dzień na irańskiej ziemi spędzę na pustyni i jeziorze słonym, znajdującymi się niedaleko miasta Kaszan. Skontaktowałem się z Mohamedem oznajmiając, że chciałby go odwiedzić jeszcze raz, wracając na północ kraju. Niezmiernie się ucieszył.
Wieczór w międzynarodowym towarzystwie
Z daleka widzę podjeżdżającego Peugeota, a w nim oprócz Peymana dwóch innych mężczyzn. Jednym z nich jest pochodzący z Malezji Shawn, a drugim poznany już wcześniej Kai z Niemiec. Ten pierwszy zostaje z nami na noc, a ten drugi towarzyszy nam w zwiedzaniu miasta.
W poszukiwaniu gry świateł
Dzień rozpoczynamy dość wcześnie, nie tracąc czasu na śniadanie natychmiast udajemy się do meczetu. W drodze do miasta na wszystkich trzech pasach dojazdowych dostrzegam z oddali sznury samochodów zapychających ulice. Nie jest to niczym szczególnym o tej porze dnia, zresztą tak jak i w krajach europejskich wszyscy próbują dostać się do pracy. Zahaczamy również o stację paliw, gdzie cena po raz kolejny mnie zaskakuje. Otóż litr czy to benzyny, czy też oleju napędowego kosztuje tyle samo, a mianowicie 10.000 riali, co w przeliczeniu na naszą walutę daję sumę złotówki z groszem. Zatankowanym pojazdem ruszamy w kierunku meczetu.
Hafez po zmroku
Słońce powoli zachodzi za horyzontem, a Peyman proponuje nam udanie się na nagrobek Hafeza. Co prawda byłem już tam z Morganem, ale nie chcę zaburzać dnia Rachida i Letiti. Ponadto nasz host uważa, że tylko wieczorem można poczuć prawdziwy klimat, niepowtarzalną, oryginalną atmosferę ów miejsca. Do kompleksu wchodzimy za darmo, gdyż Peyman po raz kolejny zrobił użytek ze swojej legitymacji studenckiej. Poza tym ma tam znajomego i poprosił, aby wpuścił nas razem z nim.
Do miasta największego, a zarazem najsłynniejszego irańskiego poety docieram skoro świt. Mimo, że jest dopiero godzina piąta i słońce jeszcze nie pojawiło się na horyzoncie, na zewnątrz nie czuć chłodu. Tradycyjnie jak na każdym dworcu, tuż po wyjściu z autobusu, otacza mnie chmara taksówkarzy. Mając już jako takie doświadczenie w negocjacjach, nie daję się namówić żadnemu z nich, opuszczam strefę i udaję się do tych mniej legalnych, niezrzeszonych. Cena oczywiście drastycznie spada już u pierwszego z nich. Pokazuję adres w języku perskim, gdyż mój kolejny gospodarz w takiej wersji mi go udostępnił i ruszam do celu.
Około południa docieram do najgorętszej miejscowości kraju, a zarazem do jednego z najstarszych miast świata, Yazd, położonego pośrodku pustyni. To jedyne miejsce, gdzie tak naprawdę nie mam żadnego hosta i zmuszony jestem do poszukiwania noclegu na miejscu, co nie okazuje się zadaniem prostym.
Tego samego dnia przed południem docieram do Isfahanu, rzekomo najbardziej spektakularnego, jak mam się w następstwie przekonać, miasta w kraju. Jeszcze w autobusie przed dojazdem na miejsce docelowe jeden z pasażerów pyta krótko dokąd zmierzam. Odpowiadam, iż w Isfahanie odbierze mnie z dworca mój kolega. Prosi o podanie telefonu i dzwoni do mojego hosta w celu umówienia spotkania. Kolejny raz spotykam się z bezinteresowną, ludzką życzliwością.
Do mojego kolejnego miejsca docelowego docieram około południa. Taksówkarz wysadza mnie na obrzeżach miasta. Życie toczy się tutaj powoli, mozolnie, monotonnie. W zasadzie nie jest to jakimś wielkim powodem mego zdziwienia. Komu tak naprawdę chciałoby się cokolwiek robić w tak wysokich temperaturach.
Beztroskie chwile w Kaszan
Pierwsze, co rzuca mi się w oczy to niewątpliwie specyficzna architektura miasta. Niskie, łączone ze sobą budowle o kopułowych dachach, jasnych murach zbudowanych jakby z mieszanki słomy i błota. Miejscami podniszczone, zrujnowane, wyglądają jakby były miejscem niedawnej wojny lub ataku terrorystów, których próżno szukać w tym mieście.
Jest późny wieczór. Zmrok zapada tutaj nagle, dość wcześnie bo już przed godziną osiemnastą. Wysiadłem z autobusu i od razu poczułem powiew ciepłego powietrza. Mimo, że słońce już dawno zaszło, panujące temperatury są nadal bardzo wysokie. Stąpam właśnie po drugim co do ważności świętym mieście Iranu. Wszyscy odradzali mi wizytę w tym miejscu. Postawiłem jednak na swoim, gdyż chciałem zobaczyć islam w jego bardziej radykalnej formie, jego prawdziwe oblicze, głębię jego duszy. To właśnie Qom będące z dala od turystycznych szlaków, wytyczonych tras, wydaje mi się miejscem najbardziej odpowiednim na konfrontację z jednym z moich głównych celów wizyty w kraju owładniętym otoczką islamu.